News — the flower bracelet

ខ្ញុំត្រលប់មករស់នៅក្នុងសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយមឬ? អ្នកនិពន្ធ៖ ដំឡូង រក្សាសិទ្ធដោយ៖ ហ្គូសប សម្លេងកង្ហារមិនដឹងរលត់តាំងពីពេលណា តែអាកាសធាតុក៏មិនក្តៅ ព្រោះមេឃដូចជាចុះត្រជាក់ជាងធម្មតា។ ច្រមុះដែលមិនសមប្រកបនឹងភាពត្រជាក់ ធ្វើអោយខ្ញុំងើបមកទាំងមីងមាំង។ មិនទាន់ដឹងទិសតំបន់នៅឡើយ តែខ្ញុំដឹងច្បាស់ប្រហែលហាសិបភាគរយថា ខ្ញុំមិនបាននៅផ្ទះរបស់ខ្លួនឯងទេ។​ ពេលចាប់បានថាមានភាពមិនប្រក្រតីបែបនេះ ខ្ញុំក៏ប្រឹងស្ទុះឡើងមក បើកភ្នែកក្នុងភាពងងឹត ហើយព្យាយាមសម្លឹងរកកូនពន្លឺ ដើម្បីអោយស្ងប់ចិត្តបានខ្លះ។  ក្រឺងៗ ក្រឺងៗ… ម៉ោងរោទ៍ចេញពីទូរស័ព្ទដែលនៅក្នុងហោប៉ៅអាវក្រៅ បញ្ជាក់ថាម៉ោង៥ គឺជាពេលដែលខ្ញុំត្រូវងើបទៅធ្វើការដូចរាល់ដង។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនេះគឺមិនមែនដូចសព្វដងទេ ព្រោះខ្ញុំមិនបាននៅគ្រែគេងរបស់ខ្លួនឯង។ មិនទាន់បានប្រមូលស្មារតីគ្រប់ផង ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៏ថា នៅទីនេះមិនមានសេវាទេ។ មិនចាំយូរទៀតឡើយ ខ្ញុំត្រូវបើកពិលពីទូរស័ព្ទ រកច្រកចេញសិនទើបបាន។   រាជធានីភ្នំពេញ ឆ្នាំ១៩៥៧ ពេលចាំងពិលរកទ្វារឃើញ ខ្ញុំដើរលបៗមិនចង់បញ្ចេញសំលេង ព្រោះក្រែងលោដូចក្នុងរឿងចាប់ជំរិត មិនចង់អោយអ្នកយាមដឹង។ សម្លេងអ៊ូរអរដូចអាប៉ិកៗឆុងកាហ្វេ… លឺបែបនេះមិនបានធ្វើអោយខ្ញុំភ័យទៀតឡើយ​។ ខ្ញុំចាប់គន្លឹះទ្វារ រួចរុញដូចតួស្រីក្នុងរឿងដូច្នោះដែរ។ មិនអាចទេ! ខ្ញុំមិនអាចសុបិន្តបែបនេះឡើយ! អាប៉ិកៗនិងអាម៉ាៗ ដែលកំពុងរៀបចំតៀមកាហ្វេរបស់គាត់ កំពុងសម្លឹងមកខ្ញុំមិនដាក់ភ្នែក។ ខ្ញុំដើរចេញមក ហើយសម្លឹងរកមើលកន្លែងដែលអាចអោយខ្ញុំដឹងបានថា​ តើខ្ញុំកំពុងនៅម្តុំណាអោយប្រាកដ។ មនុស្សម្នាដែលកំពុងរៀបចំបើកតូបលក់ មើលមកខ្ញុំដូចប្លែកៗ។ ខ្ញុំដើររហូតដល់កន្លែងមួយ ហើយឈប់ឆ្កឹង ព្រោះមិនទាន់ជឿថា ខ្ញុំអាចយល់សុបិន្តក្នុងទិដ្ឋភាពបែបនេះ។  ផ្សារធំថ្មី! មិនខុសទេ! ខ្ញុំកំពុងនៅមុខផ្សារធំថ្មី ក្នុងសភាពពីសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយម។ "ក្មួយ!" សម្លេងមួយបន្លឺឡើងជិតខ្ញុំ តែដោយភាពកំពុងរន្ធត់ ខ្ញុំបានត្រឹមតែងាកសម្លឹងគាត់ ដោយភាពសង្ស័យខ្លួនឯង ព្រោះខ្ញុំរាងប្រាកដបន្តិចហើយថា នេះមិនមែនសុបិន្តទៀតទេ។ ខ្ញុំរេភ្នែកចំកញ្ចក់ហាងកាត់វែនតាមួយ រួចសម្លឹងមើលជើងខ្លួនឯង។ ទេ… នៅមានជើងតាស៎! មិនទាន់ស្លាប់ឯណា! មុខក៏នៅដដែល ពណ៌សក់ក៏មិនបានប្រែ ខោខ្លីអាវយឺតក៏មិនបានប្តូរ។ មិនអាចអោយចម្ងល់នៅក្នុងខួរបានយូរទេ ខ្ញុំដើរចូលក្នុងហាងភ្លាម។ "សួស្តីអ៊ំ!" ម្ចាស់ហាងគាត់ធ្វើមុខបែបរាងផ្អើលៗដាក់ខ្ញុំ តែគាត់នៅមិនទាន់និយាយ ទើបខ្ញុំនិយាយបន្ត "អ៊ំ! ខ្ញុំសុំសួរបន្តិច។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃទីប៉ុន្មានដែរ?" "ថ្ងៃទី១៣… បារាំងអីនិយាយខ្មែរច្បាស់ម្ល៉េះ!" "ខ្មែរទេអ៊ំ!" អ៊ំធ្វើមុខដូចស្រាយចម្ងល់ រួចគាត់បន្ត៖ "ឃើញសក់ក្រហមៗស្មានតែពួកបារាំងសែស!" "លាបទេអ៊ំ! ថ្ងៃ១៣ ហើយឆ្នាំប៉ុន្មានដែរអ៊ំ?"  "ថ្ងៃ១៣ ខែ៧ ឆ្នាំ១៩៥៧" “ហាក៎!!!” ស្លុត! មិនមែនតែខ្ញុំទេដែលផ្អើល សូម្បីអ៊ំម្ចាស់ហាងក៏គាត់ចង់រត់...