News — readers

 អ្នកនិពន្ធ៖ កូនឈើ រក្សាសិទ្ធដោយ៖ ហ្គូសប ភាគ១ ម៉ាក់… មនុស្សទូទៅតែងទទួលបានភាពកក់ក្តៅពីពាក្យមួយនេះ តែលីនមិនដែលទទួលបានអារម្មណ៍បែបនេះទេ។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលសិស្សទូទាំងដេប៉ាតឺម៉ង់ចិត្តវិទ្យានៃសាកលវិទ្យាល័យវិជ្ជសាស្រ្តជាតិកម្ពុជា មកទទួលសញ្ញាបត្រដែលតំណាងឱ្យការបញ្ចប់ការសិក្សារយៈពេលបួនឆ្នាំពេញ។ លីនកំពុងឈរកណ្តាលសាលប្រជុំដ៏ធំមួយ ដែលពោរពេញដោយមនុស្សជាច្រើនកុះករ។ សម្លេងអបអរនិងសើចសប្បាយ លឺអឺងកងពេញសាលប្រជុំ។ មិត្តរបស់លីនមិនបាននៅជាមួយនាងទេ ព្រោះពេលនេះពួកគេកំពុងបំបែកគ្នា ទៅថតរូបជាមួយក្រុមគ្រួសាររៀងខ្លួនអស់ហើយ។ ឪពុកម្តាយអ្នកខ្លះញញឹមញញែមមិនបាត់ពីមុខទេ ពីព្រោះពួកគាត់មានមោទកភាពនឹងកូនគាត់មែនទែន ដែលអាចរៀនបានខ្ពង់ខ្ពស់ពីសាកលវិទ្យាល័យលំដាប់ប្រចាំក្រុងនេះ។  ក្រឡេកមកមើលលីនវិញដែលឈរនៅក្បែរជ្រកចូលនៃសាលប្រជុំ នាងឈរតែម្នាក់ឯង រង់ចាំមិត្តរួមថ្នាក់ទាំងឡាយរបស់នាង ដើម្បីពួកគេអាចថតរូបជុំគ្នា​ ក្នុងរ៉ូបពណ៌ខ្មៅជាមួយមួកទទួលសញ្ញាបត្រ ដែលបង្ហាញថាការតស៊ូរយៈពេល៤ឆ្នាំត្រូវបានបញ្ចប់ដោយជោគជ័យ។ លីនពុំមានក្រុមគ្រួសារមកអបអរសាទរចំពោះភាពជោគជ័យនេះជាមួយនាងឡើយ។ នាងឈរមើលសិស្សដទៃទទួលបានផ្កានិងស្នាមញញឹមដោយស្ងៀមស្ងាត់ម្នាក់ឯង តែនាងមិនបានអន់ចិត្តដែលខ្លួនមិនបានទទួលរបស់ទាំងអស់នេះឡើយ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាមានរបស់ខ្លះ ហើយក៏អត់របស់ខ្លះ…  នេះជាឃ្លាដែលលីនតែងរំលឹកខ្លួនឯង ពីព្រោះនៅលើលោកនេះ គ្មានមនុស្សណាមានអ្វីគ្រប់បែបយ៉ាងសមប្រកបទាំងអស់នោះទេ។ នាងមិនមានក្រុមគ្រួសារដែលនៅជាមួយនាងនៅពេលនេះក៏ពិតមែន តែគ្រាមុននេះបន្តិច នាងទទួលបានស្នូរទះដៃពីមនុស្សទូទាំងសាលប្រជុំពីភាពជោគជ័យដ៏ឥតខ្ចោះរបស់នាង។  លីនឱនមុខចុះសម្លឹងមើលសញ្ញាបត្រដែលខ្លួនកំពុងឱបជាប់ខ្លួន កំឡុងពេលដែលមនុស្សកំពុងតែដើរឈូឆរជុំវិញនាង។ សញ្ញាបត្រនេះជាសញ្ញាបត្រសិស្សពូកែលំដាប់លេខមួយប្រចាំដេប៉ាតឺម៉ង់។ វាជាសញ្ញាបត្រដែលនាងខិតខំបានយ៉ាងល្អជាងសិស្សដទៃទៀត។ នាងចាប់ផ្តើមញញឹមឡើង ដោយមានមោទកភាពចំពោះការខិតខំរបស់ខ្លួន។     រំពេចនោះ លោកយាយចំណាស់ម្នាក់ ដើរមកជិតខ្ញុំហើយនិយាយថា៖ “អបអរសាទរចៅស្រី!” គាត់និយាយជាមួយស្នាមញញឹមស្រទន់។ “អបអរសាទរមិត្ត!!!” សុខាដើរចេញពីក្រោយខ្នងលោកយាយម្នាក់នោះ រួចនិយាយមកកាន់ខ្ញុំទាំងហក់កញ្ច្រោង ដោយភាពរីករាយជាមួយសមិទ្ធផលដែលខ្ញុំទទួលបាន។ “យើងថាហើយថាទៀត… ឯងប្រាកដជាធ្វើបាន!” “អរគុណលោកយាយ! អរគុណណាឯង!” ខ្ញុំប្រញាប់អរគុណលោកយាយចំណាស់ម្នាក់នោះនិងសុខាដោយស្នាមញញឹមវិញ។ “លោកយាយ!​ ចៅសុំទៅថតរូបជុំគ្នាជាមួយមិត្តចៅហើយណា៎!” សុខានិយាយជាមួយលោកយាយគេ។ “អឺៗ អាចៅ!” “តោះលីន!” សុខាចាប់ទាញដៃខ្ញុំចេញពីសាល ដើម្បីដើរទៅរកមិត្តរួមថ្នាក់ទាំងអស់នៅឯទីធ្លាសួនច្បារនៃសាលា។ គ្រាដែលមិត្តរួមថ្នាក់ទាំងអស់ឃើញខ្ញុំនិងសុខារត់ទាំងប្រញាប់ប្រញាល់មកនោះ ពួកគេនាំគ្នារត់មកលោមព័ទ្ធខ្ញុំភ្លាម ខ្លះឱបកខ្ញុំផង ខ្លះទះស្មាខ្ញុំផង យ៉ាងសប្បាយរីករាយ ដើម្បីជាការអបអរចំពោះសញ្ញាបត្រសិស្សលំដាប់លេខ១ មានតែមួយគ្មានពីរ ដែលខ្ញុំទទួលបាន។ “លីន! មកឈរកណ្តាលពួកយើងមកអាងថតរូបជុំគ្នា! សិស្សពូកែត្រូវឈរកណ្តាលគេណា៎!” “ត្រូវហើយៗ ពួកយើងមានមោទកភាពណាស់ដែលបានរៀនជាមួយសិស្សពូកែប្រចាំសាលា!” មិត្តរួមថ្នាក់នាំគ្នាទាញខ្ញុំទៅឈរកណ្តាលពួកគេ។ ពេលដែលពួកយើងប្រុងប្រៀបរួច អ្នកថតរូបក៏ស្រែកឡើងថា៖  “១ ២ ៣… បោះមួក!” ក្រឹប!   ភាគ២ បន្ទាប់ពីមកដល់ផ្ទះវិញ ខ្ញុំដើរទៅឯផ្ទះបាយ ក៏ឃើញម៉ាក់កំពុងធ្វើម្ហូបនៅទីនោះ។ បរិយាកាសក្នុងផ្ទះស្ងៀមស្ងាត់ល្អណាស់ ពីព្រោះផ្ទះនេះមានមនុស្សតែពីរនាក់ទេដែលរស់នៅជាប្រចាំ។ ផ្ទះមនុស្សទូទៅប្រហែលជាមានសម្លេងឈូឆរ រវាងបងប្អូនឈ្លោះគ្នា ឬឪពុកម្តាយប្រកែកគ្នា។ ពេលខ្លះទៀត ក៏មានសម្លេងសើចអឺងកង យ៉ាងសប្បាយរីករាយ។...

អ្នកធ្លាប់ចងចាំស្នាមញញឹមរបស់នរណាម្នាក់ ដែលអាចធ្វើឱ្យជីវិតអ្នក ស្រាប់តែមានន័យជាងមុនទេ? នៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្ញុំបានទៅញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយមិត្តខ្ញុំម្នាក់។ វាជាថ្ងៃដែលខ្ញុំមានទុក្ខកង្វល់ជាច្រើនក្នុងចិត្ត ដោយពិបាកក្នុងការបរិយាយ។ បើរ៉ាយរ៉ាប់ទីនេះ អាចធ្វើឱ្យអ្នកអានឈឺក្បាលក៏ថាបាន។ ចៃដន្យអី គ្រានោះមាននារីម្នាក់ដែលមិត្តខ្ញុំស្គាល់ បានចូលរួមញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយពួកយើងដែរ។ នាងស្អាតណាស់! ស្នាមញញឹមលើផ្ទៃមុខនាង គួរឱ្យចង់គយគន់មែនទែន។ ពេលនាងញញឹម ភ្នែករបស់នាងហាក់ចេញពន្លឺ។ ពេលនាងនិយាយ ស្នាមញញឹមនោះមាននៅលើផ្ទៃមុខនាងជានិច្ច។ រំពេចនោះ ទុក្ខកង្វល់ទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំក៏បានរសាត់បាត់ទៅ ហើយស្នាមញញឹមរបស់នាង ដិតដាមក្នុងចិត្តខ្ញុំជានិច្ច។ ស្នាមញញឹមមួយនោះបានផុសឡើង ក្នុងការគិតរបស់ខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀតពេញមួយសប្តាហ៍ ហើយខ្ញុំក៏អាចបញ្ឈប់ទុក្ខកង្វល់របស់ខ្ញុំបានមួយរយៈ ដោយការស្ញោចសរសើរពីស្នាមញញឹមដ៏ឥតខ្ចោះនោះ វាជាស្នាមញញឹមដែលអាចទាញខ្ញុំចេញពីពិភពដ៏ងងឹតបាន។ អ្នកដឹងទេ? ខ្ញុំគិតថា ស្នាមញញឹមពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់។ ពេលខ្លះជីវិតយើងពិតជាងងឹតពេកហើយ តែស្នាមញញឹមមួយ អាចធ្វើឱ្យយើងដើរក្នុងជីវិតនេះ ពោរពេញដោយពន្លឺវិញក៏ថាបាន។ ដូចនេះ យើងគួរផ្តល់ស្នាមញញឹមទៅកាន់មនុស្សឱ្យបានច្រើន ពីព្រោះ ពិភពលោកនេះអាចមានមនុស្សជាច្រើនដែលកំពុងត្រូវការវា… Happy International Day of Happiness! Copyright ©2015-2023 GooShop.

ភាគទី៣៖ ការចងចាំល្អៗ និពន្ធដោយ៖ កូនឈើ អាកាសធាតុខែធ្នូនាំមកនូវខ្យល់ស្ងួតដែលធ្វើឱ្យរឹតតែត្រជាក់ឡើងៗ។ ស័កតែងយកកាហ្វេក្តៅៗឱ្យខ្ញុំញាំជារៀងរាល់ព្រឹកនៅមុខ Peekabook តាំងពីខ្ញុំសរសើរថ្វីដៃគេម្តងនោះមក។ ខ្ញុំរអៀសដៃណាស់ នៅពេលគេហុចឱ្យម្តងៗ។ តែខ្ញុំមិនអាចបដិសេធបានទេ ពីព្រោះមុខញញឹមញញែមរបស់គេ ពេលខ្ញុំទទួលកាហ្វេពីដៃគេរួចនោះ វាគួរឱ្យចង់មើលណាស់។ ខ្ញុំមិនបាននៅនិយាយជាមួយគេច្រើនឡើយ បានត្រឹមនិយាយពាក្យអរគុណរួចក៏ចូលទៅធ្វើការទៅ។ “នេះមានប្រុសសង្ហារមកចាំហុចកាហ្វេឱ្យរាល់ព្រឹកផង!” បេនដើរមកជិតតុធ្វើការខ្ញុំរួចនិយាយឌឺដង។ ខ្ញុំមិននិយាយអ្វី បានត្រឹមធ្វើការបន្តមិនខ្វល់ពីពាក្យរបស់គេ។ “កុំថានាងចូលចិត្តគេដែរណា?” គេឱនមុខមកជិតខ្ញុំរួចបញ្ចេញឃ្លាដ៏សែនខ្នាញ់នេះ។ “ពាក់ព័ន្ធអីនឹងលោក?” “នេះខ្ញុំចែចូវនាងជិតពីរឆ្នាំហើយ មិនយកភ្នែកសម្លឹងខ្ញុំខ្លះទេ?” “ឆឹស!” ខ្ញុំរុញគេចេញ ព្រោះអាប៉ិនេះនិយាយអញ្ចេះ សកម្មភាពធ្វើអញ្ចោះ។ “ចុងឆ្នាំនេះ Peekabook នឹងមានដំណើរកំសាន្តបុគ្គលិក...” គេបន្ត។ “ទៅណា?” ខ្ញុំនិយាយបណ្តើរ ដៃវាយឯកសារបណ្តើរ។ “មណ្ឌលគិរី… បោះតង់នៅមណ្ឌលគិរី!” “បោះតង់?” ខ្ញុំងាកទៅបើកភ្នែកធំៗ មើលមុខគេ។ ផ្សងព្រេងណាស់ឯង! “ត្រៀមខោអាវឱ្យហើយទៅណា ស្រីតូច!” គេនិយាយរួចក៏ដើរទៅបាត់។ វគ្គទី១៧៖ ដំណើរកំសាន្តចុងឆ្នាំ ទីបំផុតថ្ងៃចេញដំណើរកំសាន្តក៏មកដល់ ខ្ញុំកំពុងតែឈរចាំឡានក្រុងជាមួយក្រុមការងារទាំងអស់នៅមុខ Peekabook។ ថ្ងៃនេះ មេឃស្រឡះបើកថ្ងៃ តែមានខ្យល់ត្រជាក់បក់បោកសម្លៀកបំពាក់រងារបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ធូរស្បើយខុសពីធម្មតា។ ពេលវេលាចុងឆ្នាំមិនដែលអាក់ខានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍បែបនេះឡើយ។ ខ្ញុំក៏រុករកកាសដែលកប់ជ្រៅក្នុងកាបូប ដើម្បីយកមកស្តាប់បទចម្រៀង ជាមួយអាកាសធាតុបែបនេះ ដូចក្នុងរឿង Kdrama ណាស់។ “អរុណសួស្តីសោភា!” ខ្ញុំងើយមុខមើលមនុស្សឈរចំពោះមុខ។ “ស័ក! លោកទៅដំណើរកំសាន្តនេះដែលឬ?” “ខ្ញុំក៏ជាផ្នែកមួយនៃ Peekabook ដែរមិនអញ្ចឹង?” “ស័ក! ឯងមកដល់ល្មម! ឆាប់ទៅជួយសែងវ៉ាលីបុគ្គលិកស្រីៗដាក់ឡានក្រុងតិចមក!” បេនដើរមកកៀកកស័កទៅបាត់។ “នេះឯងហៅយើងមកចូលរួមដំណើរកំសាន្ត ឬហៅយើងមកប្រើហាស់?” សម្លេងរងូវៗរបស់ពួកគេក៏ចេញទៅបាត់ ទុកឱ្យខ្ញុំឈរម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំឈប់រុករកកាសក្នុងកាបូប រួចប្រញាប់អូសវ៉ាលីទៅដាក់ក្នុងឡានក្រុងដែលទើបនឹងមកចតមុននេះ។ នៅវេលាម៉ោង៤ល្ងាច ពេលទៅដល់កំពូលភ្នំមួយដែលរៀបស្មើនៃខេត្តមណ្ឌលគិរី ពួកយើងក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅកាន់ជំនុំតង់មួយកន្លែង ដែលរៀបចំយ៉ាងហំហួនរួចជាស្រេច រង់ចាំការមកដល់របស់ពួកយើងនៅលើកំពូលភ្នំនេះ។ ពួកយើងបែងចែកគ្នាគេងមួយតង់ពីរនាក់។ ខ្ញុំគេងជាមួយមិត្តរួមការងារនារីម្នាក់ដែលពុំសូវជាស្គាល់គ្នាប៉ុន្មានទេ។ នៅពេលយើងចេញមកមើលថ្ងៃលិចរួមគ្នា ខ្ញុំក៏ប្រទះឃើញបេននិងស័កឱនចេញពីតង់មួយដែលនៅទល់មុខគ្នានេះតែម្តង។ ពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំទេ ព្រោះគម្លាតរាងឆ្ងាយពីគ្នា ហើយនៅចំកណ្តាលនេះមានភ្នក់ភ្លើងធំមួយ សម្រាប់ផ្តល់កម្តៅបរិយាកាសនៅទីនេះទៀត។ ខ្ញុំរង់ចាំមិត្តថ្មីរបស់ខ្ញុំចេញពីតង់មួយភ្លែត ទើបដើរចុះភ្នំទៅកាន់ទីទួលមួយទៀត ដែលអនុញ្ញាតឱ្យពួកយើងមើលថ្ងៃលិចបានយ៉ាងច្បាស់។ ខ្ញុំឈរមើលថ្ងៃលិចយ៉ាងភ្លឹក រួចក៏នឹកទាញកាសមកស្តាប់បទចម្រៀងស្លូៗឱ្យត្រូវបរិយាកាស រហូតដល់ថ្ងៃអស្តង្គតទៅ។ វគ្គទី១៨៖ Truth no Dare នៅពេលយប់បន្តិច ពួកយើងក៏មានការលេងហ្គេមជាមួយគ្នា ដើម្បីពង្រឹងមិត្តភាពបន្ថែមទៀត។ បេនជាអ្នកដឹកនាំហ្គេមនេះ ហើយគេចាប់ផ្តើមបង្វិលដប ហើយបើក្បាលដបបែរទៅចំអ្នកណា អ្នកនោះនឹងត្រូវឆ្លើយសំណួរមួយ ដោយការពិត មិនកុហក។ វាស្រដៀងហ្គេម truth ឬ dare ដែរ តែលើកលែងតែគ្មាន dare ទេគឺ truth សុទ្ធតែម្តង។ ដបវិលខ្ញាល់ រួចក្បាលដបឈប់នៅចំពោះមុខបេនខ្លួនឯង។ ពួកយើងនាំគ្នាសើចផ្អើលទឹកផ្អើលដី។...

ភាគទី២៖ ស័ក និពន្ធដោយ៖ កូនឈើ ភ្នែករបស់ខ្ញុំកំពុងសម្លឹងយ៉ាងភ្លឹក ទៅកាន់ពិដាននៃបន្ទប់ដ៏ធំមួយ។ ឱ្យតែម៉ោង៥ព្រឹកភ្លាម សតិរបស់ខ្ញុំតែងដាស់ខ្ញុំឱ្យភ្ញាក់ពីដំណេកដោយឯកឯង។ តែថ្ងៃនេះចម្លែកណាស់ ខ្ញុំដូចជាអស់កម្លាំងខុសពីធម្មតា ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំផ្តេកខ្លួនលើគ្រែយ៉ាងយូរ មិនព្រមងើបឡើងសោះ។ គិតដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំក៏ស្ទុះក្រោកឡើងទាំងបង្ខំ រួចក្រឡេកមើលទៅនាឡិកាដែលព្យួរយ៉ាងហំហួននៅលើជញ្ជាំងបន្ទប់ ដែលទ្រនិចខ្លីជាងគេបានឈប់ត្រឹម លេខប្រាំ។ ខ្ញុំប្រឹងទាញខ្លួនចុះពីលើគ្រែ រួចដើរយឺតៗចេញពីបន្ទប់នៃផ្ទះធំល្មមរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដើរចុះកាំជញ្ជើរយឺតៗ រួចមកឈប់ទ្រឹងនៅចំពីមុខទូដាក់តាំងគ្រាប់កាហ្វេដ៏ធំមួយ។ ខ្ញុំសម្លឹងយូរបន្តិច ទើបសម្រេចចិត្តលូកដៃយកគ្រាប់កាហ្វេ ដែលទើបនាំចូលពីប្រទេសអង់គ្លេសកាលពីសប្តាហ៍មុន។ ខ្ញុំបែរចេញពីទូ រួចដើរយឺតៗ ទៅកាន់តុឆុងកាហ្វេនៅក្នុងផ្ទះបាយ ដែលមានប្រដាប់ប្រដាឆុងកាហ្វេ ដាក់តម្រៀបគ្នាយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ។ ខ្ញុំចាត់ការកិនគ្រាប់កាហ្វេដោយផ្ទាល់ដៃ រួចដាក់ចូលទៅក្នុងស្បៃឆុង ដើម្បីចាក់ទឹកក្តៅចូល។ ថ្ងៃនេះ មិនចាំបាច់ប្រើទឹកដោះគោស្រស់ទេ ពីព្រោះចង់ដឹងថា កាហ្វេអង់គ្លេសសុទ្ធមានរសជាតិយ៉ាងម៉េចដែរ! បានកាហ្វេមួយកែវក្នុងដៃរួច ខ្ញុំពុំទាន់ផឹកភ្លាមនោះទេព្រោះវាក្តៅពេក ទើបខ្ញុំកាន់វាឡើង រួចស្រូបក្លិនជាមុនសិន។ “ឆ្ងុយគ្រាន់បើ…” ខ្ញុំសរសើរបស់ក្នុងដៃ រួចសម្រេចចិត្តថាដើរហិតវាបណ្តើរ ចេញទៅសួនមាត់ទឹកក្រៅផ្ទះបណ្តើរ។ ខ្ញុំឈ្មោះ ស័ក ជាម្ចាស់ហាងលក់គ្រាប់កាហ្វេដ៏ធំមួយនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ហាងខ្ញុំមិនមែនលក់កាហ្វេឆុងរួចរាល់នោះទេ គឺលក់កាហ្វេគ្រាប់ ដែលនាំចូលពីប្រទេសនានា។ សូម្បីតែហាងកាហ្វេល្បីៗជាច្រើននៅស្រុកខ្មែរ ក៏យកគ្រាប់កាហ្វេរបស់គេមកដាក់តាំងលក់ក្នុងហាងរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំចូលចិត្តញ៉ាំកាហ្វេតាំងពីរៀនវិទ្យាល័យមកម្លេះ។ កាហ្វេ ជាការតំណាងឱ្យមិត្តភាព ការជួបជុំ និងកម្លាំងចិត្តកម្លាំងកាយសម្រាប់ថ្ងៃថ្មី។ ខ្ញុំចូលចិត្តទិញគ្រាប់កាហ្វេមកឆុងដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់ តាំងពីចាប់ផ្តើមចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យផ្នែកពាណិជ្ជកម្មនិងជំនួញមក ពីព្រោះកាលនោះ ខ្ញុំពុំសូវមានប្រាក់សម្រាប់ទិញកាហ្វេឆុងរួចនោះទេ។ ឱពុកម្តាយខ្ញុំឱ្យខ្ញុំរៀនរស់នៅដោយមិនពឹងពាក់លើកម្លាំងញើសឈាមគាត់ទៀតឡើយ។ ខ្ញុំទិញឡើងស្គាល់សឹងគ្រប់ប្រភេទនៃគ្រាប់កាហ្វេទៅហើយ ទើបពេលចប់មហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានគំនិតបើកហាងលក់គ្រាប់កាហ្វេ ដែលនាំចូលគ្រាប់កាហ្វេទាំងក្នុងនិងក្រៅស្រុក។ ខ្ញុំដើរមកដល់ខាងក្រៅផ្ទះ ក៏ទទួលបានអារម្មណ៍នៃទឹកសន្សើមត្រជាក់ៗនាពេលព្រឹក ហើយក៏ចូលទៅក្នុងសួនច្បារក្បែរមាត់ទឹក ដើម្បីមើលព្រះអាទិត្យដែលកំពុងរះបញ្ចេញនូវកាំរស្មីព្រឿងៗ ជះមកលើផ្ទៃទឹកយ៉ាងគួរឱ្យគយគន់។ ខ្ញុំមិនភ្លេចក្រេបនូវរសជាតិកាហ្វេដែលកាន់ក្នុងដៃ ជាមួយអារម្មណ៍យ៉ាងល្អ ហើយគិតក្នុងចិត្តថា… បើនៅប្រនៀលលើគ្រែមិនក្រោកឡើង ប្រហែលជាអាក់ខានស្រស់ស្រូបនូវបរិយាកាសពេលព្រឹកដ៏ប្រពៃនេះហើយ! វគ្គទី៨៖ នារី Early Bird ខ្ញុំតែងមកបើកទ្វារហាងលក់គ្រាប់កាហ្វេរបស់ខ្ញុំមុនបុគ្គលិកមកដល់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជាធម្មតា គ្មានភ្ញៀវណាមកទិញទេទាំងព្រឹកព្រលឹមបែបនេះ។ បើមាន ក៏ប្រហែលជាអ្នកនៅម្តុំនេះដែលភ្លេចមើលស្តុកកាហ្វេនៅផ្ទះ។ ខ្ញុំកំពុងឈរមើលកញ្ចប់កាហ្វេណាដែលនៅមិនត្រូវជួរ អាងយកទៅដាក់នៅទីតាំងរបស់វាវិញ ស្រាប់តែក្រលៀសភ្នែកទៅឃើញនារីម្នាក់ក្នុងឈុតពណ៌ស សក់វែងពណ៌ត្នោតទម្លាក់ចុះ មុខនាងហាក់ភ័យពេលឃើញខ្ញុំ ធ្វើឱ្យភ្នែកដែលភ្លឺថ្លារបស់នាងបើកធំៗ។ បេះដូងខ្ញុំហាក់ទន់បន្តិច ភ្លឹកមើលនាងដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មាននេះ។ ខ្ញុំខានមានអារម្មណ៍បែបនេះជាយូរមកហើយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាជាអ្វីពីនាងតូចម្នាក់នេះទេ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំបង្អត់ដង្ហើមរបស់ខ្លួនសឹង៥វិនាទីទៅហើយនេះ។ ខ្ញុំដាស់សតិខ្លួនវិញ រួចដើរទៅជិតនាងសួរនាំ។ នាងហាក់បីមិនមែនជាអ្នកចំណូលកាហ្វេនោះទេ ទោះបីនាងជាearly bird ក៏ដោយ។...

ចាប់ផ្តើមសរសេរនៅថ្ងៃ ២០ តុលា ២០២១ ម៉ោង៦ព្រឹក ភាគទី១៖ សោភា និពន្ធដោយ៖ កូនឈើ តឺតៗ… តឺតៗ សម្លេងនាឡិកាកំពុងរោទ៍ឡើងនៅលើក្បាលដំណេករបស់ខ្ញុំ បង្ហាញថាពេលនេះគឺម៉ោងប្រាំភ្លឺហើយ។ ខ្ញុំងើបយឺតៗ រួចសម្រួលសរសៃបន្តិច មុននឹងបោះជើងចុះពីលើគ្រែ ឈានសន្សឹមៗទៅបើកតន្ត្រីស្លូៗ ចេញពីថាសឌីសដែលខ្ញុំបានទិញកាលពីម្សិលមិញ។ របស់ថ្មីជាអ្វីដែលខ្ញុំនឹកឃើញមុនគេ ពេលបើកភ្នែកឡើងព្រឹកនេះ។ សូរសៀងតន្រ្តីបន្លឺតិចៗ បូករួមជាមួយបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់នាពេលព្រឹកព្រលឹម ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានក្តីសុខឥតឧបមា។ ខ្ញុំឈ្មោះ សោភា មានអាយុ២៤ឆ្នាំ ជានិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្ត្រអង់គ្លេស។ ខ្ញុំចេញធ្វើការបានពីរឆ្នាំមកហើយ ហើយក៏មានថវិកាគ្រប់គ្រាន់ប្រចាំខែ ដើម្បីយកមកបង់រម្លស់អាផាតមិនតូចមួយនៅជាន់ទី១៣ ដែលខ្ញុំកំពុងស្នាក់នៅនេះ។ ទីតាំងអាផាតមិននេះ គឺនៅកណ្តាលទីក្រុងភ្នំពេញតែម្តង ងាយស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំធ្វើដំណើរថ្មើរជើង ទៅកាន់កន្លែងធ្វើការនិងផ្សារទំនើប។ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តចេញមករស់នៅតែម្នាក់ឯង បែកពីក្រុមគ្រួសារភ្លាម នៅពេលដែលខ្ញុំមានលំនឹងក្នុងជីវិតការងារ ជាអ្នកបកប្រែសៀវភៅរឿងបរទេស គឺប្រហែលក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំក្រោយ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា។ ដំបូង ម៉ាក់និងប៉ាព្រួយបារម្ភណាស់ពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ តែមកដល់ពេលនេះ គឺមួយឆ្នាំហើយដែលខ្ញុំរៀនរស់នៅតែម្នាក់ឯង។ វាមិនងាយស្រួល តែខ្ញុំរីករាយដែលទីបំផុត ខ្ញុំមានសមត្ថភាពរស់នៅឯករាជ្យ យល់ពីទុក្ខលំបាកដែលត្រូវគ្រប់គ្រងចំណូលចំណាយក្នុងផ្ទះដោយខ្លួនឯង។ ណាមួយ ខ្ញុំចង់រៀនធ្វើរឿងទាំងអស់នេះឱ្យថ្នឹកដៃឱ្យហើយ ពីព្រោះនៅថ្ងៃអនាគត ខ្ញុំនឹងត្រូវរ៉ាប់រងការចំណាយរបស់ក្រុមគ្រួសារពេញលេញមួយរបស់ខ្ញុំ មិនមែនតែម្នាក់ឯងទៀតទេ។ ខ្ញុំអង្គុយចុះ ឱបជើងលើកៅអីនៃតុធ្វើការរបស់ខ្ញុំ ដែលដាក់នៅចំពីមុខបង្អួចបែរទៅទិសខាងកើត អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំគយគន់មើលព្រះអាទិត្យរះឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សូរចម្រៀងលឺរណ្តំក្នុងចិត្តខ្ញុំ ព្រមជាមួយព្រះអាទិត្យរះលឹមៗចេញមក ជះកាំរស្មីស្រាងៗចូលក្នុងបន្ទប់អាផាតមិនដ៏តូចរបស់ខ្ញុំនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាស្ងប់សុខណាស់ នៅក្នុងជីវិតរស់នៅតែម្នាក់ឯងបែបនេះ។ វគ្គទី១៖ អ្នករួមការងារ ថ្ងៃថ្មី ព្រអាទិត្យរះជាថ្មី មនុស្សម្នាជាច្រើនកំពុងដើរតាមដងផ្លូវយ៉ាងមមាញឹក។ ខ្ញុំដើរយួរថង់ក្រណាត់នៅលើស្មា ស្លៀករ៉ូបពណ៌ស ជាមួយស្បែកជើងខនវ៉ើសពណ៌ខ្មៅ ពាក់កាសស្តាប់ចម្រៀងបែប motivational ជាមួយខ្យល់បក់រំភើយៗប៉ះសក់រួញតិចៗពណ៌ត្នោតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដើរយឺតៗ ពីព្រោះមិនទាន់ដល់ម៉ោងធ្វើការនៅឡើយទេ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ប្រញាប់ប្រញាល់ឡើយ។ ចង់ខ្ញុំចូលផឹកកាហ្វេមួយកែវសិន ក៏មិនទាន់ដល់ម៉ោងធ្វើការផង។ ថ្ងៃនេះអារម្មណ៍ល្អ ចង់ទៅធ្វើការលឿន ព្រោះខ្ញុំទន្ទឹមចង់បកប្រែសៀវភៅរឿងបន្ត ដែលខ្ញុំត្រូវបង្ហើយពីម្សិល ព្រោះដល់វគ្គល្អអាន។ គិតដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ ក៏ចាប់ផ្តើមដើររាងញាប់ជើង។ ពេលមកដល់កន្លែងធ្វើការភ្លាម ក៏មានបុរសម្នាក់មកស្ទាក់ខ្ញុំចំផ្លូវចូលបន្ទប់ការិយាល័យតែម្តង។ “មកលឿនដូចការស្មាន! ៦ព្រឹកឱ្យត្រឹមតែម្តង!” បេន ជាបុរសសង្ហាប្រចាំការិយាល័យ នរណាៗក៏សរសើរ អត់តែខ្ញុំទេ ពីព្រោះប៉ិនេះមកម្តងណា មិនដែលមានរឿងចម្រុងចម្រើនដល់ខ្ញុំឡើយ។ “អើ! ហើយវាយ៉ាងម៉េច?” “ស្រឡាញ់ការងារបែបនេះ ក្រុមហ៊ុនយើងជោគជ័យស្លាប់ហើយ!” “…” ខ្ញុំឈរឱបដៃរង់ចាំគេនិយាយត។ បេនរៀបឬកបន្តិចរួចចាប់ផ្តើមនិយាយបន្ត៖...